Kazimierz Donimirski urodzony w Małych Ramzach 6 stycznia 1880 r., w rodzinie Ludwika i Godzisławy z Łyskowskich, był jednym z najbardziej zaangażowanych działaczy ruchu polskiego w powiecie sztumskim. Po uzyskaniu wykształcenia i praktyki rolniczej przejął rodzinny majątek w Małych Ramzach. Był zaangażowany w wiele funkcji publicznych broniąc interesów polskiej ludności m. in. jako delegat Towarzystwa Czytelni Ludowych na powiat sztumski, członek Rady Narodowej dla zaboru pruskiego, Członek Rady Nadzorczej i prezes Banku Ludowego w Sztumie, Poseł na sejm dzielnicowy w Poznaniu czy komisarz Rady Ludowej na Powiślu. Ożenił się z Marią Rzepnikowską, która w swoich zachowanych do dziś wspomnieniach, opisywała zaangażowanie męża w akcje plebiscytowe na Powiślu, m. in. jako prezesa drugiego Warmińskiego Komitetu Plebiscytowego w Kwidzynie.
Również po plebiscycie Kazimierz Donimirski kontynuował pracę w organizacjach skupiających Polaków na tym terenie – początkowo w Związku Polaków w Prusach Wschodnich, a od 1923 roku jako prezes Zarządu Okręgi Związku Polaków Ziemii Malborskiej ( od 1926 IV Dzielnica ZPwN). Patronował kółkom Rolniczym. Brał też udział w organizacji Zjazdu Polaków z Zagranicy. W 1933 roku wraz z ks.Bolesławem Domańskim i Janem Kaczmarkiem udał się na audiencję do papieża z petycją w sprawie ludności polskiej w Niemczech. W następnym roku złożył wszystkie pełnione przez siebie funkcje społeczne. Pomimo tego, w 3 maja 1939 roku został wraz z rodziną wysiedlony, a jego księgozbiór i pamiątki rodzinne zdewastowane. W czasie wojny ukrywał się pod nazwiskiem Brochwicz. Podczas okupacji dzięki znajomości języka niemieckiego pomagał Polakom jako tłumacz w niemieckich urzędach.
Po zakończeniu wojny Kazimierz Donimirski powrócił do Sztumu gdzie jako referent starostwa kierował akcją weryfikacyjną autochtonów, wystawiając dawnym członkom polskich towarzystw zaświadczenia o ich polskości.
